Под притисок на ветото, соработката околу таа програма е невозможна, ниту е возможна суштинска дискусија по која било тема, со која изрично се мотивира ветото, пишува бившиот македонски министер за образование и култура Димитар Димитров за бугарската позиција кон С.Македонија.

Ова е воведот на денешниот текст објавен во софиски „Дневник“ на таткото на вицепремиерот за евроинтеграции Никола Димитров, насловен како „Надоградување на ветото“! Во него, проф.Димитров изнесува сосема спротивни ставови од македонските Бугари од аспект на опстојување на бугарското вето. Текстот го пренесуваме во целост.

Според логиката на контрадикторноста, (анти)бугарското вето ми го буди споменот на Жељу Желев, во кој ја најдов персонификацијата на модерна Бугарија. Пред да се сретнеме лично, јас ја имав прочитано неговата книга за фашизмот, а тој – мојата книга „Името и умот“, за која напиша предговор за бугарското издание. Жељу Желев во овој предговор изнесува цела филозофија за посебниот однос на Бугарија кон Македонија. Во заедничката историја, тој гледа залог за полесно достапна заедничка иднина. Во оваа перспектива, дава можност за поврзување на поделените приказни, покажувајќи длабоко разбирање и емпатија за специфичните разлики на македонскиот дел – дури и кога е против бугарскиот дел! Така, Желев се залага за безусловна, добронамерна политика на Бугарија кон Македонија, поддршка за нејзина регионална и меѓународна консолидација, унапредување на комуникацијата, што е можно поширока економска и културна соработка, односи на еднакво партнерство и меѓусебно почитување.

Оваа филозофија на Желев кореспондира со нашата заедничка и поделена историја – од „славо-бугарска историја“ (Паисиј) до обединета Европа. Ветото, од друга страна, ја негира и заедничката историја и европската агенда. Доколку ставот на Желев е бугарски, ветото е антибугарско и спротивно на Договорот за добрососедство, пријателство и соработка, со кој се потврдува ставот на Желев како обврска на Бугарија. Ветото ја заменува поддршката за евроинтеграцискиот процес на Македонија со блокада. Предноста на членка на ЕУ пред кандидат ја користи како предност на волк пред јагне што ја меша водата: Македонија не го почитуваше договорот!

Значи, ниту од историски аспект, ниту од аспект на современа Европа, ветото не може да го носи печатот на бугарската држава како таква. Ова е чин на конкретна влада, која Румен Радев ја опиша како „авторитарна власт“ при предавањето на мандатот на Кирил Петков и му порача (Петков) да создаде парламентарна држава. Бугарското општество на чело со таа автократска/корумпирана/криминална власт три пати излезе на избори за да се ослободи од неа, а неговото кукавичко јајце – ветото – беше собрано како бугарска доблест.

Во живо ги следев коалициските разговори и бев импресиониран од мешавината на силна волја за помирување и лесната техника на депроблематизирање и рационализација – ставање под тепих на големите разлики меѓу партнерите за „македонското прашање“. Така, беше договорено да се потврди единствениот став и да се надгради во конструктивен дух. Не беше споменато дека овој унифициран став е искристализиран во вето.

Како да се надгради ветото? Трет пат бојкот на креаторот на ветото дома – трет пат вето во Брисел! ГЕРБ ја сруши уставната Бугарија, а ветото – мотивирано да се префокусира од овој пораз и да предизвика колапс на друго место, во очекување на некоја источна геополитичка изјава – ветото е зачувано како реликвија. Да се ​​надгради ветото значи, на пример, Каракачанов да дојде со полк војници и да ги уништи „антибугарските споменици“. На крајот, Бугарија го претвори своето надградување на ветото во стечај за Македонија, користејќи го внатрешниот поредок на ЕУ како замена за војните што Грција и Србија ги направија пред еден век.

Ветото е уништување и не може да се надградува во конструктивен дух. Конструктивниот дух веднаш и безусловно ќе го отстрани ветото како чин на авторитарната власт која го злоупотреби Народното собрание и ќе ја започне програмата што ја навести Кирил Петков, сама по себе во целосна синхронизација со ставот на Жељу Желев. Но, под принуда на ветото, соработката на оваа програма не е можна, ниту има суштинска дискусија за некоја тема што експлицитно го мотивира ветото. На ветото повеќе одговара жестокиот антибугаризам на претседавачот на МАНУ, кого охридската локална самоуправа го награди со наградата „Свети Климент Охридски“!

За жал, конкретизирањето на конструктивниот дух ќе биде тешко со БСП и ИТН (од кои е и новото МНР), особено кај претседателот Радев. Доколку овие две партии се вкоренети во ветото, Радев активно го надградува, но не во конструктивен дух, туку само како повереник. Во сè друго му противречи на Борисов, но под крило го држи борисовото кукавичко јајце, со тенденција да ја постави авторитарната власт на претседателската функција и да ја подготви Македонија за кримско востание.

Срамота е што ова уништување се случува во Брисел. Боли да се сфати колку е далеку реалноста на ЕУ од идејата за ЕУ.