Светол ден, 8 септември, празник на независноста на МАКЕДОНИЈА.

Свечена прослава, како што доликува на овој голем ден, и фасцинантна изведба на уметничкиот дел од програмата, што сите нé остави без здив и нé потсети на брилијантните нематеријални богатства што блескаат, истовремено и нераскинливо од душата и срцето на МАКЕДОНСКИОТ ЧОВЕК.

Сé уште под импресии од прикажаното, и со восхитувачки занес, додека излегувавме од салата ми пријде човек, голем уметник и честитајќи ми го празникот додаде:

Ламбе, овие уметници да беа родени во Ливерпул, Париз, Берлин, Беч… сигурно ќе настапуваа во најпознатите и најпрестижни филхармонии и оркестри во светот.

Грешка, голема грешка. И ТИЕ и ние треба да сме пресреќни што сме се родиле во оваа прекрасна татковина МАКЕДОНИЈА која што сесрдно, несебично и со радост ги истурила сите чесни, би рекол Божји дарови, врз своите сакани чеда. Дарбата, талентот е најскапоцен дар што родителката, хранителката, воспитачката, душегрижничката мајка дарителка МАКЕДОНИЈА го дарува на СВОИТЕ, а за возврат не бара ништо освен, сето тоа што сте го добиле на дар да знаете не е наменето, за тебе туку дека ти си одбраниот да го споделиш со својот народ.

Тоа е единствен начин на изјавување благодарност, а мајката ќе биде најсреќна што вредностите над вредностите не останале во нејзините недра и пазуви или себични синови кои најубавото наше не го извеле на светлоста на денот, дозволувајќи сите да уживаат на понуденото од срце.

Ја користам оваа прилика да ВИ се заблагодарам на честа што ми овозможивте безвремено да уживам во Вашите космичко вредни изведби, на извонредниот спој на народното творештво со новото.

Не сум пристрасен и не претерувам со вашиот премин покажавте и докажавте дека целокупното творештво во сите сфери на музиката е одлично започнато ОВДЕ, ТУКАШНО и оригинално.

Сé друго е само вешта преработка и реаранжман на веќе постојното.

Ве охрабрувам. Продолжете по вашиот светол пат на афирмација на сé што е македонско затоа што тоа е и светско.

Благодарам, диригенту, и ТЕБЕ кавалџијата, клавиристот, саксофонистот, виолинистите, тапанџијата, сите брилијантни изведувачи, посебно прекрасните достоинствени мајторки на вашиот занает, и на сите членови, ви се поклонуваме до земја, секако да не ги заборавиме и новите МАЈОВЦИ на галичките тапани. “ВЕЛИЧЕСТВЕНО“ единствени.

А, сега малку и за неговото величество ПРЕСВРТ во благодарницава, ГОВОРОТ НА ПРЕМИЕРОТ.

Знаете дека животот е убав затоа што понекогаш ќе се роди човек кој е неопходен во моментот, местото и времето.

Очигледно е дека како што талентираните од свечениот дел, достоинствено и чесно возвратија со благодарност на ТАА која ги обдарила. Премиерот тоа исто го направи многу убедливо чесно во делот што е негова обврска како лидер на држава.

Интересно како и секогаш многу скромно и сосема малку зборуваше за себе освен што по којзнае кој пат кажа дека никогаш нема да ги изневери граѓаните на МАКЕДОНИЈА како што тоа не го правел во минатото, така ни сега или во иднина.

Говорот беше државнички, синтеза маестрално срочена од Черчиловата храброст и решителност, Гоцевиот патриотизам, Гандиевската помирливост, Гарибалдиевско единство, Шумановите европски визии, Кенедиевите права и еднаквост со слободарските пораки на француската голема четворка предводена од недостигнатиот Волтер.

Неговата подарена рака кон сите, зборува дека за него нема човек кој што живее во МАКЕДОНИЈА, а да не е важен и потребен во остварувањето на заедничките желби на сите.

Премиерот своето го направи, ги рашири рацете, ги повика сите еднакви со различни професии и дострели, заедно да го изодиме овој пат кон среќна во благосостојба изнедрена нова сосема поинаква МАКЕДОНИЈА со која сите ќе се гордееме и на која од срце ќе се радуваме.

Кој ќе дојде е добредојден, кој ќе остани назад никогаш нема да ги стигне храбрите, но за жал и себе. Пишманењето ќе му е утеха.