Кога човекот ги става своите желби во центарот на своето постоење, тој влегува во маѓепсан круг во кој никогаш не може целосно да се задоволи – секоја исполнета желба раѓа нова, уште поголема, и така натаму бесконечно, сметаат психолозите.

Во свет кој секојдневно диктира нови потреби, желби и „потреби“, современиот човек сè почесто станува роб на своите страсти.

Консумеризмот, моменталното задоволување и хедонизмот претставуваат вредности кои постојано се менуваат, наметнуваат како мерка за успех и среќа.

Сепак,  постојаната трка по задоволства, современото општество се соочува со масовно појавување на депресија, чувство на празнина и длабоко незадоволство.
Православната духовност укажува на поинакво гледиште: токму неумереното стремеж кон задоволување на страста и похотата води до духовен и емоционален слом.

Кога човекот ги става своите желби во центарот на своето постоење, тој влегува во маѓепсан круг во кој никогаш не завршува, може целосно да се засити – секоја исполнета желба раѓа нова, уште поголема, и така натаму бесконечно.

Се верува дека човекот не е создаден да биде роб на своите страсти, туку да се стреми кон повисока смисла – живот водоблест, кој носи трајна и вистинска радост. Бидејќи, за разлика од минливото задоволство што го обезбедуваат
исполнетите желби, доблесниот живот нуди стабилност, мир и внатрешно исполнување.

Не станува збор за откажување заради казна, туку за ослободување од внатрешното ропство што се јавува кога човекот ја меша слободата со неумереноста